شعر نو با پدر و مادر : در سرزمين آفتاب گردانها / نگاهت / خورشيديست يخي / اگر دريغش كني هم/ دل گلي برايت تنگ نمي شود / بايد آموخت پنجره بودن را / تا اتاقهاي تاريخ / نور را / روشني را / درك كنند / و من خورشيدي كاغذي ساخته ام / شايد تو / آفتاب گرداني شوي . ( حالا شما قلم بردار و يكي مثل همين بنويس ببينم چه مي كني . تفسير هم نمي كنم ببينم دوزاريت مي افته ! ... افتاد !؟