شین مثل شعور

به نام خدا

داستان غریبی است داستان امتحان !

اسماعیل از دستان کارد نجات یافت

از نسل او محمد ( صلّی الله علیه و آله ) و علی ( علیه السلام ) قدم بر عرصه عشق گذاشتند

تا از نسل آن دو « حسین » ( علیه السلام ) ، این « ذبح عظیم » گلو به خنجر بسپارد

داستان آب شاید غریب تر باشد !

قوم صالح از آب منع شدند امّا ... و شد آنچه شد

إِنَّا أَرْسلْنَا عَلَیهِمْ صیْحَةً وَحِدَ‌ة‌ً فَکانُوا کَهَشِیمِ المُحْتَظِرِ

سپاه طالوت از آب نوشیدند ... آبی که ممنوع بود « الّا غرفةً بیده »

و مستانه نوشیدند ... الّا قلیلآً منهم  ... و منع شدند از همراهی داود در قتل جالوت

امّا در هیاهوی روز ذبح عظیم

عبّاس ( علیه السلام )  از آب منع نشد

اگر می نوشید شاید توانش بیشتر می شد

و مشک به خیام می رسید

و البته شاید هم نمی رسید !

ولی ننوشید

آب موج برمی‌داشت و زلالی خود را به رخ می کشید :
ای آب با آبرویم بازی مکن دست بردار

من حال شوخی ندارم این خط و این هم نشانه !

شاید برای این امتحان است که به قربانی اول آب می نوشانند آنگاه ذبح می‌کنند
جانها و سرها فدای این دو برادر که در مواسات و موفقیت در امتحان دادن ، گوی سبقت از همه ربودند و رسیدند به آن جا که باید

السلام علی الحسین ( علیه السلام ) و علی اهل بیته