شین مثل شعور

به نام خداوند لوح و قلم

این شعر جدید نیست امَا به عشق آنان که معلمم بودند می‌گذارم :

صفای معلَم

سپیده جلوه ای از پاکی و صفای معلّم

بهار ، گوشه ای از سبزی صدای معلّم

گرفته است تنم باز بوی سبز شکفتن

پریده‌است دلم باز در هوای معلّم

ببین چگونه فلک خم نموده قامت خود را

که بوسه ای بستاند ز دستهای معلّم 

تحمل قفس سینه کار آسانی نیست

شده است تنگ دلم آنچنان برای معلّم

ندای روشن « اقرأ و ربّکَ الاکرم » شد

تغزّلی که خدا کرده در ثنای معلّم

غبار راه محبّت نشسته بر سر و رویش

کلاس درس گواه است بر وفای معلّم

شبیه قلّه قافی که دست یافتنی نیست

نشسته البرزِ عشق زیر پای معلّم

کم است اگر روزی صد هزار بار بگویم

که جان فدای معلم که جان فدای معلّم

قسم به عشق ، به تیغ قلم به خون مرکب

بوَد رضای خداوند در رضای معلّم

پر از می است در اردیبهشت جام حریفان

میان میکده خالی مباد جای معلّم