شین مثل شعور

بسم الله الرّحمن الرّحیم

بعضی آدمها هیچ اشتباهی از دیگران ـ چه کوچک و چه بزرگ ـ را نمی بخشند .

بعضی ، اشتباهات کوچک را می بخشند امّا اشتباهات بزرگ را نه !

بعضی همه اشتباهات کوچک و بزرگ را ـ اگر بخشش آنها باعث اصلاح شود ـ می بخشند .

بعضی اشتباه نکردة دیگران را هم حتی نمی بخشند ؛ پیش خودشان توهم می کنند که مثلاً فلانی فلان اشتباه را نسبت به من مرتکب شده و بر اساس آن توهم نتیجه می گیرند که باید با او دشمنی کنند و رویش را کم کنند و بعد « دشمنی » می کنند . از این برخی و بعضی می گذریم و به قرآن مراجعه می کنیم ببینیم قرآن چه راهکاری می دهد :

خدا در قرآن می فرماید که « شرک » را نمی بخشد : انّ الله لایَغفِرُ ان یُشرَکَ ... امّا در سوره لقمان می فرماید : اگر پدر و مادرت ، تو را به « شرک » دعوت کردند ـ اگرچه ـ از آنان پیروی نکن ـ امّا ـ با آنان با مهربانی ، مصاحبت کن ؛ واقعاً عجب دین خوبی داریم و چه خدای مهربانی ، دینی که در آن به پدر و مادری که به گناهی که از نظر خدا بخشودنی نیست دعوت کنند امّا دستور دهد با همین ها ملاطفت کنیم ؟! ( در جای دیگر دارد که به آنها حتی « اُف » هم نباید بگوییم : فلاتَقُل لَهما افٍ )

امّا در مورد بخشیدن دیگران :

نقل است : امام هادی ( علیه السلام ) را به دربار متوکّل فراخواندند ؛ هنگامی که امام می‌خواستند سوار اسب شوند ، فردی پیش آمد و با خشمی که از امام به دل داشت خطاب به ایشان گفت : این من بودم که ( با سعایت ) باعث شدم تو را به دربار متوکّل فرا بخوانند ! امام به او فرمود : تو را به خدا واگذار کردم ؛ آن مرد از خشم خدا ترسید ( چون می دانست دعای امام مستجاب است ) پشیمان شد و از امام ، طلب بخشش کرد , امام درجا فرمود « عَفَوتُک » یعنی تو را بخشیدم .

راستی مشی ما چقدر به این امام بزرگوار و امامان معصوم دیگرمان شبیه است . و چقدر به قرآن اهمیّت می دهیم .

خدا در قرآن دستور داده از هم بگذریم و گذشتن از تقصیرات ما را ، مشروط به این نموده که دیگران را ببخشیم : « ولیَعفوا ولیصفحوا الا تحبّونَ ان یغفرَ الله لکم »

در ضمن : بخشش زمانی معنی پیدا می کند که کسی به ما « بدی » کرده باشد .

یا حق