شین مثل شعور

بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم

من می گویم « فهمیدن » از گنجهای بهشت است ! و « فهماندن » دوبرابر ، بهشت ! ( برای بعضی دو بهشت است : خدا در قرآن می‌فرماید : « وَ لِمَن خافَ مقامَ ربّه‌ی جنّتان  » و جنّتان یعنی دو بهشت ) در باره عزادای سید الشّهدا حدیثی نقل شده که معصوم ( علیه السلام ) می فرماید : « من قال فینا شعراً و بَکى أو أبکى وَجَبَ لَه الجنّة » - کسى شعرى درباره‌ى ما بگوید ؛ بگرید و یا ( کسی را ) بگریاند، بهشت بر او واجب مى‌شود – کج فهمیدن این حدیث ، باعث تجرّی و گناه می شود ، طرف ، شعری می گوید و خیال می کند بهشتی شده یا اینکه « بهشت » ( بهشتى که این همه باید عبادت کرد تا به آن رسید ) را ارزان کرده‌اند ! نه ! آن شعر گفتن و تسخیر دلی که با آن مظلومیت سید الشّهدا و اهل بیت ( علیهم السلام ) به فرد دیگری منتقل گردد این پاداش را دارد ؛ خدا در قرآن می فرماید : وّمن احیاها فکانّا احیا النّاسّ جمعیاّ ( هرکس یک نفر را زنده کند مانند آن است که تمام انسانها را زنده کرده ) پس این استبعادی ندارد

این فقط برای زمان ائمه ( علیهم السلام ) نیست به قول مقام معظم رهبر ، در هر زمانی اگر شعری این اثر را داشته باشد، بدون بروبرگرد، همان وعده‌ى بهشت در مقابلش وجود دارد. این یک محاسبه‌ى کاملاً منطقى و روشن است.

آقا در قسمتی از فرمایشات نورانیشان فرموده اند : در زمان ما که شما مى‌خواهید شعر بگویید یا شعر بخوانید و مایلید در مقابلش اجر و منزلت «دِعبل» و « فرزدق » را هم داشته باشید ، راهش چیست؟ راهش این است که همان خلأیى را که آن روزی « دِعبل» یا « فرزدق » یا « کُمیْت » یا بقیه‌ى شعراى اهل بیت با شعر خود پُر مى‌کردند را پُر کنید. این مطلبى است که من همیشه به مدّاحان و شعراى عزیز مذهبى تذکّر داده‌ام.

فقط یک حرف می‌ماند و آن فهمیدن است ! تا آدم خودش نفهمد نمی تواند حالیِ دیگران کند و جالب اینکه خیلی از مدَاحان و شاعران خیال می کنند که می فهمند و دارند حالیِ دیگران می کنند امّا اگر دیدة حقیقت بین باز کنیم خواهیم دید که آنان که فهمیدند در عملشان نمود پیدا کرد ؛ اهل نافله و نماز شب شدند و چشمها و زبانهایشان را تحت اختیارشان گرفتند و ...

مداح و شاعری که این مراتب را طی نکرده دلش به چهار قطره اشکی که از چشم مستمع خود می گیرد گرم است در حالیکه « نفهمانده » !!

باقی بقای شعرا و مداحان مخلص و فهمیده !!