شین مثل شعور

بسم الله الرّحمن الرّحیم

برای هرچیری ظاهر و باطنی است و « نماز » هم مانند هر چیز دیگری ظاهر و باطنی دارد . برخی چیزها ظاهرشان برجسته تر از باطنشان اسد ( و باطن شان در مقابل بروز ظاهرشان بسیار ضعیف است . مانند یک سنگ ! و یا جامدات ) برخی دیگر باطنشان قوی تر می‌شود مانند گیاهان و سپس حیوانات و انسان باطنش با ظاهرش در تماسی قوی و ملموس است . برعکس سایر موجودات ، انسان می تواند کاری کند که باطنش بر ظاهرش از نظر بروز بچربد !

همان کسی که ملک و ظاهر اشیاء را خلق فرموده که : تبارک الذی بیده المُلک ... ( سوره ملک ) همو باطن را نیز برای این ظاهر قرار داده : فسبحان الذی بیده ملکوت کلّ شیء ( سوره یس )

جالب برای توجه اینکه : بیان در جایی که حرف از « ملک » است با « تبارک » و جایی که حرف از ملکوت است با « تسبیح » شروع شده . در نماز اینهمه سبحانَ می‌گوییم پس باید به اندازه‌ی « همان » با جنبه ملکوتی نماز دقّت کنیم

از آداب نماز یکیش این است که آماده کسب « یقین » کنیم قلب خود را و در سرزمین نماز به دنبال گوهر « تسبیح » و تنزیه ( از هر عیب مبرا دانستن خدا ) بگردیم و بدانیم که آخر تسبیح فهم « ملکوت » نماز است با دقت در این آیه و جمع ما بین آنچه گفته شد به این لطیفه خواهیم رسید : « و کذلک نری « ملکوت » السّموات و الارض لیکونَ من « الموقنین »

به ملکوت نمی توان دست یافت مگر با هجرت از دار ملک و نماز در اصل هجرت از دار ملک است چرا که در آخر نماز پس از بازگشت به دار ملک به همه سلام می‌گوییم !!

والسلام علینا و علی عباد الله الصّالحین