شین مثل شعور

بسم الله الرّحمن الرّحیم

امر تکویتی می دانید یعنی چه ؟

یک لیوان آب را در نظر بگیرید ، فرض کنید تکه ای ذغال افتاده باشد روی قالی وبخواهید با این لیوان آب آن را خاموش کنید ، در این مثال آب امری تکوینی است که کار خاموش کردن آن تکه ذغال، از آن  برمی‌آید و «  لیوان » ظاهر این امر تکوینی است !

در نماز هر عملی دارای ظاهر و باطن تکوینی است . مثلاً وضو ، ظاهری دارد که در باره ظاهر آن « فقه » نظر می دهد ( که مثلاً از کجای صورت را تا کجا بشوییم و اگر فلان کار صورت بگیرد وضو باطل می شود و ... )

امّا فقها ( حفظهم الله ) در باره باطن وضو نظر نمی‌دهند که مثلاً غیبت باطن وضو را می‌شکند ، دروغ از باطن وضو چیزی نمی‌گذارد و ...

این را « راز دانان و راز شناسان » می‌بینند و می‌گویند

معنای « حدث اصغر و اکبر » فقهی و غیر آن با هم فرق دارد

برگردیم به مثالمان :

همانطور که با نبود آب ، با تکان دادن لیوان بر روی ذغال ، از سوختن ( و سوزاندن ) آن نمی توان جلوگیری کرد ( چون بطن و حقیقت آن مُندک شده ! ) با وضوی بدون باطن هم نمی توان باطن انسان را از رجس و پلیدی پاک نمود

شاید یکی از دلایل گناه کردن نمازگزاران در طول روز ( حتی در هنگام و درون نماز ) این باشد که نمازشان اثر تکوینی خود را از دست داده ( چون اصلاً نمازگزار در بند و در پی ساختن باطن نماز خودش نیست و دلش به چهار تا بالا پائین رفتن خوش است ! )

آری

ما با همراهی پدرمان « آدم » به طرف درخت ممنوعه رفتیم و چشممان به آن افتاد و دست سوی آن بردیم و آن را چشیدیم و ... و وضو تشریع شده بود که اثر تکوینی این نافرمانی را از باطن ما بشوید و ما از راز آن آگاه نشدیم و در نافرمانی حضرت دوست ماندیم و در حسرت دیدار مجدد او ( فتبصّر ! )