شین مثل شعور

بسم الله الرّحمن الرّحیم

فرض کنید کسی مأمور شده تا برای فردی بسیار متموّل خانه‌ای با فلان متراژ و فلان امکانات بسازد . صاحب کار او گفته که هر صبح و ظهر وشب می‌آید و خانه را می بیند؛ با هم قرار داد بسته اند که معمار سعی کند فقط و فقط و فقط رضایت صاحب کار را جلب کند و او هم هر نوع امکاناتی که برای ساختن خانه بخواهد در اختیارش گذاشته شود و در صورت ساختن خانه ، آنگونه که صاحب کار می خواهد ، از مزد بسیار خوبی بهره مند شود وگرنه نه تنها هیچ مزدی دریافت نکند بلکه توبیخ هم خواهد شد 

حالا به نظر شما این معمار برایش اصلاً مهم هست که همسایه ها در مورد طرز خانه سازی او راضی باشند یا نه ؟! ... ایراد بگیرند یا نگیرند ؟! ... همینقدر که اطمینان کند که صاحب کار راضی است کافی نیست ؟!

اخلاص یعنی همین !

صاحب کار ما در دنیا خداست ! ... تو نمی خواهد در انجام کاری که باید رضایت خدا را « فقط و فقط و فقط » در نظر بگیری برای رضایت این وآن کاری بکنی !

( ببخشید ! ) به جهنّم که این یارو خوشش نیامده و یا آن یارو خو شش آمده ! ( ریا یعنی همین ! ... طرف کار خیری که رضایت خدا در آن شرط است را با نیت خوش امد یا نیامد این و آن انجام می دهد ! )

آقا ! ... خدا اینهمه امکانات از چشم و گوش و ... مخصوصاً عقل به ما داده که او را بپرستیم و خود او هم می خواهد آخر کار در باره چیزی که ساختیم نظر بدهد و « بپذیرد » این وسط دیگران را سننَ !
الا لله الدّینُ الخالص‌ !

اگر اخلاص را بفهمیم و این حقیقت که « صاحب کار ما خداست » دیگر عمر ما به چاپلوسی و ریاکاری خراب نخواهد شد و دست شیطان از رسیدن به خرمای گمراهی ما از نخل نفس ما کوتاه خواهد گشت که به اقرار او « همه را گول تواند زد ...  الّآ عبادکَ منهم المُخلَصین » فتبصّر !