شین مثل شعور

بسم الله الرّحمن الرّحیم

افطاری دادن از رسم های بسیار زیبایی است که نتایج گران‌سنگی در پی دارد :

- ثواب

ـ برکت یافتن مال

- خشنودی خدا

- خشنودی مؤمنان

ـ لذت مادی و معنوی توأمان

- ایجاد محبّت و تقویت دوستی و عُلقه ایمانی

ـ اکرام بندگان خدا

ـ جواب دادن به یکی از نیازهای معنوی انسان ( انسان با نیکی کردن احساس رضایت و راحتی می‌کند )

ـ ایجاد و تقویت روحیه تعاون ( وقتی کسانی برای افطاری که مهمانیی معنوی است گرد هم می‌آیند ، اگر برای برخی مشکلی ایجاد شود ـ مخصوصاً افطار دهنده ـ برای کمک به او همه یاری می کنند )

در مسجد ما که نماز اول وقت خوانده می شود مثل خیلی از مساجد دیگر همه شب افطاری مختصری داده می‌شود ، بانیان سفره افطار خود نمازگزاران هستند ، بعد از اتمام نماز مغرب و عشاء با همکاری گروه تدارکات ـ که از جوانان مسجدی هستند ـ سفره پهن شده است و نوبت نمازگزاران است که با لبخند رضایت بر لب به همراه امام جماعت بر سر سفره برادری که خود بانی آن بودند می نشینند و از غذای ساده‌ای که اکثراً نان و پنیر و خرما و چایی است لذت می برند ( گاهی هم بانیان هوس آش می‌کنند که خانمهای مسجدی چادر همت بر کمر می‌زنند و ... !)

با آنکه اگر در منزل غذا بخورند به صرفه‌تر است ( رنگارنگ و متنوع ) امّا بسیاری ترجیح می دهند همین غذای ساده را در مسجد بخورند . چه خاصیتی هم دارد نمی دانم که دو تا لقمه نخورده احساس می‌کنی سیر شده‌ای !

طرح خوبی است . اگر مسجد می روید و در مسجد شما این طرح اجرا نمی‌شود یک یا علی بگویید و ...

حداقل شبهای جمعه و یا شب های قدر ( خلاصه به هر بهانه ) سفره افطاری را پهن کنید و حالش را ببرید

التماس دعا