شین مثل شعور

بسم الله الرّحمن الرّحیم

خدا پدر و مادر آنکسی را بیامرزد که در گلستانش نوشت : « هرچه نپاید دلبستگی را نشاید » ! ... ( و ایضا خودش را ! )

وقتی به محلهای استعمال کلمه « سرور » و « فرح » در قرآن می‌نگریم می بینیم انگار مؤمنان در دنیا از سرور ( که معنایش خواهد آمد ) بهره چندانی ندارند . مثلاً در سوره انشقاق دو بار کلمه « مسروراً » آمده ، یکبار در خصوص مؤمنان ( پس از اینکه حساب و کتاب آسانی را پشت سر گذاشتند : « فینقلبٌ الی اهله مسروراً » ( که به سوی اهلش با شادی برمی گردد ) یکبار هم در باره تکذیب کنندگان و کافران : انّه کانَ فی اهله مسروراَ ( او در دنیا در میان اهلش مسرور بود ) و انگار مؤمنان در دنیا بین اهلشان مسرور نبودند !! و تبعات مسرور بودن در دنیا ثبور و فریاد « دیدی چه خاکی بر سرم شد » است !

انسان هروقت به خواسته ى خود برسد و بآنچه که مورد علاقه اش می‌باشد دست پیدا کند ( مثل ثروت و دارایی ، امکانات و قدرت و نفوذمادی، موفقیت اجتماعی و ... در شاد می‌شود و احساس شعف مى کند ولی از انجا که به فرموده قرآن اینها متاع اندک دنیا و ناپایدار هستند بنابراین شادی حاصل از آن هم ناپایدار خواهد بود و چون مؤمن ( حقیقی ) به این موضوع پی برده هیچگاه  به آنچه نپاید دلبسته نمی‌شود و چون دل نبسته در دل او شادی و سرور موهوم وارد نمی گردد

باید دقت داشت که وارد نشدن شادی موهوم نشانه وارد شدن غم نیست چرا که در دل مؤمن به خاطر دلبستن به ماندگاری همیشکی و نعمتی که در آن زوالی نیست خوشی پایدار موج می زند ...

پس خوشی حقیقیی که بعد ز حساب و کتاب قیامت به او دست می‌دهد تجسم خوشی حقیقی او در دنیاست و کافر هم با تجسّم خوشی موهوم خود روبرو می شود که همان « ثبور » و وا اسفاهای قیامت است ( و یدعوا ثبوراً و یصلی سعیراً ) ...

شاید بنا بر همین قانون باشد که به قارون گفته شد « لاتفرح انّ الله لایحبّ الفرحین » ( 76 قصص ) ... و فرح در این آیه همان خوشی موهوم به خاطر در دست داشتن متاع قلیل دنیاست که زیاد آن هم کم است ( چرا که انچه نپاید زیاد و کمی برای ان متصور نیست ! ) والله اعلم