شین مثل شعور

به نام خدا

اینها بعضی از بچه های مسجد ما هستند:

بچه های مسجد ؛ بچه هایی که نمازهای جماعتشان ( حتی گاهی نماز صبح ) را در مسجد می خوانند . خیلیهایشان معدل هایشان نوزده ، بیست است . درسشان خوب ، اخلاقشان خوب، رفتارشان خوب ؛ پدرها و مادرهایشان راضی ؛ در کلاسشان ( طرح صالحین ) هر نوع سئوالی داشته باشند می پرسند ( و یاد می گیرند ) اهل مطالعه و تحقیق هم هستند . بعضیهایشان از مسائل مختلف ( حتی شیطان پرستی هم ) اطلاعات خوبی دارند . بعد از نماز مغرب و عشاء یک صفحه قرآن می خوانند و جوّی توأم با شادی و شعف . منظورم این است که خانواده ها اگر بچه هایشان را برای یادگیری زندگی حقیقی ( که هم دنیا در آن هست و هم آخرت ) به مسجد بفرستند یقیناً بسیار بسیار بهتر است از اینکه جای دیگر بفرستند . نوجوانان در مرحله ای از زندگی هستند که از هر دست برویانیشان می رویند و خانه خدا و کلاسهای طرح صالحین بهترین محیطهای پرورش نوجوانان هستند . فقط کسانی که با این محیطها آشنا نیستند تمایلی به آن ندارند . روزی یکی برای نقاشی خانه ام آمده بود ( معتاد بود ) برایم می گفت من پسرم را بزور هم شده برای برنامه های تابستانی مسجد می فرستم چون می دانم ضربه ای که من خورده ام ( و شکست در زندگیم ) بخاطر دوری از مسجد است .

آری این بچه ها ، فردا مردهایی خواهند بود که بار جامعه را بر دوش خواهند کشید و سلاح دفاع از اسلام را در دست خواهند گرفت .